من یه دخترم...

دردم میاد لباس هام رو با طرز نگاه تو تنظیم کنم...

من دخترم....

دختر که باشی خیلی ها هوا برشون میداره...

دختر که باشی همه دوست دارن سر شوخی رو باهات باز کنن...

ولی هیچ کدومشون نمی دونن شوخیه اونا تموم دخترونگی منه...

اره رفیق...

دختر بودن تاوان داره...

دختر بودن مردونگی می خواد...

مردونگی می خواد حرفای بقیه رو شنیدن و دم نزدن....

بعضیا فک میکنن ما بلد نسیتیم فحش بدیم...

.نمی دونن دختر که باشی واسه حفظ دخترونگیت هم که شده

چشاتو رو خیلی چیزا باید ببندی....

دختر که باشی حتی از ابراز احساسات به بقیه هم میترسی...

میترسی بگی و طرف چشاشو روت ببنده و تهش بازیچه اون و دوستاش بشی...هه

اره من دخترم به میزان دخترونگیم مردونگی دارم....

تنها خواستم مرد بودنه....مرد بودن به جنسیت نیس...

نه اصلـــــــــــــــــــــــن ربطی به جنسیت نداره...

شاید بعضی از کارام از نظر من درست باشه از چشم تو بد...

شاید اصلن من بد باشم....من پای رفاقتم هستم....پای مرامم هسم...

شاید اینا واسه شما عیب باشه...عیب باشه حقیقتو به دوستم بگم...

این اسمش فضولی نیس...حقیقته...

خودتو اصلاح کن که از گفتن حقیقت به بقیه خجالت نکشی...

که چیزی رو از اونی که دم از دوست داشتنش میزنی پنهون نکنی....

من دخترم...

واسه رفاقت با من باید مــــــــــــــــــــــــرد باشی نه نــــــــــــــــــــر.....

خشکی چشم ازقصاوت فلب است

   قصاوت قلب اززیادی گناهان است

      زیادی گناهان ازخوردن حرام است

         خوردن حرام ازفراموشی مرگ است

            فراموشی مرگ اززیادی آرزوهاست

               زیادی آرزوها ازمحبت به دنیاست

                  ومحبت به دنیاریشه واساس تمام بدی هاست

التماس دعا

قالی بزرگی است زندگی ...
هر هزار سال یکــبار فرشته ها قالی جهان را در هفت آسمان می تکانند
تا گرد و خاک هزارساله اش بریزد و هر بار با خود می گویند :
این نیست قالی ای که انسان قرار بود بـبافد ...

این فرش فاجعه است ...
با زمینه سرخ خون ...
و حاشیه های کبود معصیت ...
با طرح های گناه و نقش بر جسته های ستم ...

فرشته ها گریه می کنند و قالی آدم را می تکانند
و دوباره با اندوه بر زمین پهنش می کنند
رنگ در رنگ ... گره در گره ... نقش در نقش ...

قالی بزرگی است زندگی ...
که تو میـبافی و من میـبافم و او میـبافد

همه بافنده ایم
میـبافیم و نقش می زنیم
میـبافیم و رج به رج بالا می بریم
میـبافیم و می گستریم

دار این جهان را خدا به پا کرد
و خدا بود که فرمود : ببافید ...
و آدم نخستین گره را بر پود زندگی زد
هر که آمد گره ای تازه زد و رنگی ریخت و طرحی بافت

چنین شد که قالی آدمی رنگ رنگ شد
آمیزه ای از زیبا و نا زیبا
سایه روشنی از گناه و صواب

گره تو هم بر این قالی خواهد ماند
طرح و نقشت نیز ...
و هزارها سال بعد آدمیان بر فرشی خواهند زیست که گوشه ای از آن را تو بافته ای
کاش گوشه ای را که سهم توست زیباتر ببافی ...